سروده های ارزشی

امشب تمام صحن حرم خيس اشك بود

زائر براي فاطمه ماتم گرفته بود

آميخته عطر نرگس بوي حبيب عشق

شهدي چه خوش، بهشت حرم گرفته بود

يك هاله نور مدارِ حرم را احاطه كرد

نوري عظيم دامنِ آدم گرفته بود

يكباره صحن و حرم در عزا و درد شد

مهدي براي زخم كه مرهم گرفته بود

محمد ضیایی

 وقتي خزان باغ گل تفسير مي گردد

هُرم عطش بر پيكر گل تير مي گردد

خشكيده گلهاي اقاقي رازقي حالا

نسرين به زير تيغ ها تكثير مي گردد

در ظهر زخمي هي اذان از شاخه مي افتد

وقتي مشبك قامت تكبير مي گردد

طوفان به باغ افتاده گل را مي كند صد چاك

فرياد گل خاموش و عالم گير مي گردد

حالا فراتي منجمد كج كرده راهش را

رفع عطش خون از دم شمشير مي گردد

يك غنچه كامش خشك تر از كام هر مشك است

پيكان عطش را مي نشاند شير مي گردد

يك باغبان آنسوتر از اين باغ مي گريد

در حسرت باغ خزان هي پير مي گردد

فصل خزان و باغ حالا برگ ريزان است

گلهاي زخمي، تشنه بر زنجير مي گردد

محمد ضیایی

دوباره مي­شود آشفته، خوابِ كودك­ها

به بالِ شاخه ی زيتون، به تابِ پيچك­ها

به جرمِ بودن و ماندن، گلوله مي ­ريزند

به سقف خانه ی رؤيايیِ عروسك­ها

و غزّه مي­ گذراند شبی چنين خونين،

به زيرِ بمب وگلوله، به دستِ شكلك­ها

و می ­شكند تُنگِ ماهيانِ سرخ و سفيد

كشيده يك شبه در خون، نشاطِ ميخك­ها

بيا كه سنگ بگيريم و هم صدا گرديم،

وبشکنیم غرورِ بتِ مترسکها

ز خواب غفلت ايام آشنا برخيز

تنِ تو مانده مسلمان به چنگ بختك­ها

بيا دوباره بسازيم خانه­ اي كوچك

و بشكنيم براي عروسك، حصار قلّك­ها

محمد ضیایی

بوسه بايد از لبي خندان گرفت

زير مهتاب بهاري جان گرفت

وصل در ايمان شب بايد خريد 

زنگ از درياي با ايمان گرفت

قصه بايد در سحر نجوا شود 

معرفت از حرمت باران گرفت 

خلوت شب جاي رندي نيست نيست

خرقه ی رندي دگر ارزان گرفت 

بايد اين پَر قصة پرواز ساخت 

چون كبوتر اوج بي پايان گرفت

در حريم امن دلبر امن شد 

در وراي سينه­ ها سامان گرفت

در مسير «صبح»با آئينه رفت

سينه بر تير شب طوفان گرفت

از تبسم شد گريزان، چهره شست

بوسه بايد از لبي خندان گرفت

محمد ضیایی

سربازم و سرباز کفن پوش ولایت

من حافظ خاک وطنم شعر شجاعت

از خطّه­ ی شیرازم و جان بر کف میهن

هیهات که هرگز بکشم ننگِ حقارت

من رهروِ آن پیرِ خراباتِ خمینم

آن رهبر فرزانه و فانوس هدایت

تا خون به رگم هست و نفس هست به کامم

در حسرت پروازم و در شوق شهادت

از فارسم از شهر شهیدان سرافراز

بر دوش کشم تا به خدا بار امانت

زیر عَلَمِ سرخ حسین شاه شهیدان،

بر شانه کشم نامِ ولایت به اطاعت

من یار جوان دادم و فریاد شهیدم

از کودکی­ ام داده خدا مهر امامت

جا مانده­ ام از کوچ دلیران دلاور

از قافله­ ی لاله رخان تا به قیامت

هرگز ندهم یک وجب از خاک به دشمن

هرگز ننشینم به تماشای خیانت

رفتم حرم فضاي حرم غم گرفته بود

گويا عزاي آينه عالم گرفته بود

بانوي آب و آينه آنجا حضور داشت

زينب براي مرثيه­ ها دم گرفته بود

بال و پر فرشته صدايش عجيب بود

آدينه بود و رنگ محرّم گرفته بود

اشك از تمام چشم زمان داشت مي­ چكيد

روي ضريح هاله ی شبنم گرفته بود

امشب تمام صحن حرم خيس اشك بود

زائر براي فاطمه ماتم گرفته بود

آميخته عطر نرگس بوي حبيب عشق

شهدِ خوشی بهشتِ حرم را گرفته بود 

يك هاله نور مدار حرم را احاطه كرد

نوري عظيم دامن  آدم گرفته بود

گردیده بود صحن، غرق در عزا و درد

مهدي براي زخم كه مرهم گرفته بود

محمد ضیایی

باده از چشم خمار تو چشيدن دارد 

سرخي رنگ شرابي به لبت مانده بجا

سوختن در شب ناز تو خريدن دارد

زير مهتاب و لب چشمه و گل رقص چمن

بر چمن زار لبت شوق چريدن دارد

وصل بي­حاصل و شب رفت زاقبال بدم

كامم آتش شد و حالي كه شنيدن دارد 

گر چكد خون دل از بركة چشمم همه عمر

مي­كشم بار غمش گر چه كشيدن دارد

همچو پروانه زدم پر به مكافات عمل 

سوخت بال و پر و دل قصد پريدن دارد

مي­رود يار و پرم نيست كه تا پر بزنم 

صبح بيدار دلم شام رسيدن دارد

ساحل زيباي چشمت كاش طوفان زا نبود

رودِ چشمت نازنين وابستۀ دريا نبود

چشم آرامت خبر از موج سركش مي­دهد

كاش چشمان قشنگت ابر باران زا نبود

كاش مي­ شد تا غمت قسمت كنيم اي خوب من

تا به دوشَت عالمي غمهاي پابرجا نبود

آبيِ چشم تو مي­ شويد فغان اشك را

كاش اشك درد روي گونه ­ات پيدا نبود

كاش مي­ شد خنده بر صبح لبانت بشكفد

غم هم آغوش شكر ريز لبِ زيبا نبود

كاش مي­ شد در عبور جاده­ اي بي­ انتها

همسفر ردّي ز ما بر سينه صحرا نبود

كاش اين شام سيه تا صبح صادق مي­ دويد

همسفر ردي ز ما بر سينه صحرا نبود

محمد ضیایی

محمد ضیایی

محمد ضیایی پور