سروده های ارزشی

غم خورشید خوبان

چه شوری در سرت داری محرّم
که بر دل داغ می آری محرّم

کتاب سرخ عاشورا به دستت
به تن رخت عزا، داری محرّم

تو تنها ماه خون رنگی که حتی
زمستان لاله می کاری محرّم

تو جاری در فضای کربلایی
که ناز گل خریداری محرّم

به رخسارت نباشد گرد خواری
که از ذلت تو بیزاری محرّم

به رنگ سرخ می مانی همیشه
به آئینت وفاداری محرّم

مبادا در زلال اشک هایت
مرا بی بهره بگذاری محرّم

چه می شد در غم خورشید خوبان
مرا یک ذرّه بشماری محرّم

قاسم یزدانی

در همهمه­ ها گوش جهان کر شده است

ظلم آمده از زمان فراتر شده است

دنیا شده کور وَ آدمیّت مرده

قابیل به نقشِ یک برادر شده است

این جاست بهشت و باغِ زیتونی که،

غارت زده از دستِ ستمگر شده است

در هجمه ­ی تیر و زوزه ­های موشک

گلبانگِ اذانِ غزه پرپر شده است

این سفره­ ی افطار، چه حالی دارد

حالا که به جوی خون شناور شده است

در بُهت و سکوت و اِدّعاهای دروغ

مظلوم کشی قابلِ باور شده است

آرام­تر از همیشه هست این خانه

این خانه که با خاک برابر شده است

آوار فرو ریخته بر دوشِ زمین

این قطعه­ ی خاک جورِ دیگر شده است

بگذار که عقده­ های خود وا بکند

طفلی که کنون بدون مادر شده است

قاسم یزدانی

تا بر مدار عشقت خط نشان كشيدم

مهتاب ديگري را در آسمان كشيدم

يك جرعه از نگاهت در ساغر دلم ريخت

دل از همه بريدم، دست از جهان كشيدم

تا مژده­ي وصالت نقش خيال من شد

در صبحگاه چشمت روح اذان كشيدم

در مسجد نگاهت زانو زده نگاهم

از سجده­هاي چشمت باغ جنان كشيدم

دل داده­ام به دستت، ليلاي من كجايي؟

بس طعنه و شماتت از اين و آن كشيدم

تقديم كرده­ام من، دار و ندار خود را

شايد به وعده­ي عشق صبحي جوان كشيدم

قاسم یزدانی

به مهر ولایت دلم می­ سپارم

به عشقش ورق می­خورد روزگارم

من آنم که سرباز این مرز و بومم

 و بر عهد و پیمان خود استوارم

قدم می­ زنم بر مدار حماسه

به آئین و مذهب، ولایتمدارم

مدال شجاعت به دستم همیشه

که در ذهن تاریخ هم ماندگارم

جوانم که در سینه ­ام عشق میهن

و در سر پر ازشعر و شور و شعارم

من از شهر رزم آوران بسیجم

که از کوچ آئینه­ ها بی­قرارم

از آن دم که پروانه­ ها پر گشودند

من از شاپرک­ها فقط می­ نگارم

به عطر بهاران قسم، شهر شیراز

همیشه بُود مایه­ ی افتخارم

بیا خطّه­ ی فارس را گل بکاریم

بیا ای دلاور گل خوش عذارم

این خانه از امروز خزان می­ گردد

غمناک­ ترین جای جهان می­ گردد

این خانه که با عشق چراغان بودَست

تاریک ز داغ کهکشان می­ گردد

هم زخم به سینه­ ی زمین می­ آید

هم داغ نصیب آسمان می­ گردد 

پیشانیِ تاریخ به چین می­ اُفتد

سروِ قد عشق هم، کمان می­ گردد

خورشید زِ خانه­ ی امامت پر زد

با باغ بهشت هم زبان می­ گردد 

حالا که چراغِ این سرا شد خاموش

با اهلِ حرم که مهربان می­ گردد؟

این کوثرِ مهربانِ دنیا، افسوس

در خاک غریبانه نهان می­ گردد 

عمری است پس از رفتن زهرا، شیعه،

دنبالِ مزارِ بی­ نشان می­گردد

قاسم يزداني

در خيالم ستاره مي­ كارم

مي­ كني خانه­ ي دلم سر سبز

روشني مي­ دهي شب تارم

اي پگاه نگاه تو آبي

بي تو در غربتي گرفتارم

اي بلنداي آرزوهايم

وي مسيحاي روح بيمارم

شاهد خلسه­ هاي روحاني

محرم و آشناي اسرارم

سرنخ عشق داده­ اي دستم

از دلت مهر بر نمي­ دارم

با تو بودن كليد خوش بختي

از غروبت هميشه بيزارم

باز هم ايستگاه روزي تو

باز هم در هواي ديدارم

قاسم یزدانی

بيا، ما را براي كربلا رفتن مهيا كن

براي داغ گل هاي جوان، خود را شكيبا كن

قاسم یزدانی